Kaç bin yıllık kadim şehir, Aziz şehir, şehr-i Elaziz. Bin yılların vermiş olduğu kültürel birikimler bugünlerde çok hızlı eriyor…. Depremle birlikte kent adeta sil baştan değişime uğradı. Ne eski kasap yerinde, ne eski fırıncı, ne köşe başında bekleyen Hasan Emmi, ne çay yudumlayan gakgo dayılar. Bizler için bir tarih olan, çocukluğumuzun, gençliğimizin geçtiği, sokaklar, yapılar çeşmeler bir bir yıkılıyor. ….Anılar, hatıralar bile hatırlanmadan. Bir çoğumuz duvardaki fotoğrafı bile alamadan yıkılıyor … Yıkılan taş duvarlar değildi aslında. Yıkılan umutlardı, bekleyişler içindeki sırlardı, yıkılan Harput’un geçmişiydi. Demir almak hırsıyla gözü dönen kepçe operatörlerinin, umurunda bile değildi bu serzeniş…

BU KENTİN KÜLTÜRÜNÜN MÜTEAAHİT, İHALE, YIKIM, 5+1 DUBLEKS, gibi kavramlar kadar değeri olmadı maalesef. Bin yılların vermiş olduğu tarihsel süreçten öç alırcasına darmadağın ediliyordu dört bir yandan. Acaba hangi inşaat şirketi, hangi mahalleden daha karlı çıkacaktı. İçimi en acıtan ise Sürsürü mahallesi oldu. 200, 300 yıllık olduğu tahmin edilen Üzüm sıkma taşları, soku’lar, değirmen taşları, el değirmenleri artık moloz yığınından başka bir şey değildi….

Eriyip yok olup giden sadede bu şehrin yapıları değil, sözlü gelenek temsilcileri de bir bir vefat ediyordu. Derleme yaptığım son 6 kişi yaşamını covitten kaybetti. Öykü anlatacak, ninni okuyacak, ağıt yakacak, türkü söyleyecek yaşlılarımızı kayıt altına alamadan bir bir kaybediyoruz maalesef. Bu konuda hepimiz suçluyuz !!! Yıllardır mücadeleye rağmen bir şehir arşivimiz oluşmadı malesef. Evet sevgili Elazığlı hemşerilerim TÜKENİYORUZ farkında bile olmadan, eriyip gidiyoruz.