Seçimlerden sonra hayat yüzde 40 oranında pahalılaştı. Zamlar almış başını gidiyor, nerede duracağını kimse kestiremiyor.

Ekonomi kurmaylarının bütün yaptıkları zam ve yeni vergiler ihdas etmek.

Bu, bütün faturanın millet tarafından ödeneceği, fakirin daha fakirleşeceği, hayat standartlarının biraz daha düşeceği anlamına geliyor.

Çok değil birkaç ay önce Sn Cumhurbaşkanı “ bu kardeşiniz burada olduğu müddetçe faizler artmayacak” demişti. Aynı sözü rahip Brunson için de söylemiş, tahliye edilmeyeceğini ifade etmişti. İkisinde de dediğinin tam tersini yaptı.

Peki bu can yakıcı zamlar karşısında bizler neyi konuşuyoruz? 

CHP’deki koltuk savaşını. 

Zamlar, vergiler, yaşanan sefaletler CHP’deki koltuk yarışı kadar bile gündem olmuyor.

Muhalefet işte bundan kaybetti, vatandaşın hassasiyetlerini iyi okuyamadı, seçmen eğilimlerini iyi analiz edemedi. Halkını tanımayan bir siyasetin başarı şansı yoktur.

Bugün de aynı hatalarda ısrar ediliyor. Muhalefet birbirine muhalefet ederek vakit geçiriyor. Kılıçdaroğlu’nun kime ne söz verdiğinin, altılı masadan neyi gizlediğinin bugün artık bir önemi var mı?

Birkaç ay sonra yerel seçimler var. Bu dağınıklık ve politika üretemeyen, vatandaşın duygularına dokunamayan siyasetle hangi başarı elde edilebilir? Daha 14 Mayıs’ın gerçekçi bir değerlendirmesi bile yapılamadı. Halbuki muhalefetin 2 soru üzerinden ciddi bir değerlendirme yapması gerekirdi. Soru bir: Vatandaş bize niye oy vermedi?

Soru iki; bunca yalana, yağmaya, enflasyona, hırsızlığa, yolsuzluğa, din istismarına rağmen niçin Cumhur ittifakını tercih etti?

Birçok yazımda belirttim, 20 yılda sosyoloji çok değişti, insanların siyasetten beklentileri farklılaştı. Artık sadece ekonomi ile seçmen kazanmak mümkün değil, kimlikler, ideolojik tercihler de çok belirleyici. Vatandaş parti seçerken aynı zamanda bir kimlik belirlemesi yapıyor. Şuraya oy verirsem milliyetçi, ötekine verirsem İslamcı bir kimlik seçmiş olurum diyor. Muhalefet partilerinin çoğu seçmene böyle bir kimlik vermekten uzaktı. Buda aidiyet, parti sadakati gibi sorunlar ortaya çıkarıyor. En kolay geçişkenliğin olduğu partiler, en gevşek kimliklendirmenin olduğu partilerdir. Bununla kimlik siyaseti yapmaktan bahsetmiyorum, kimlik siyaseti yapmak başka, ülkenin hassasiyetlerini dikkate alarak bir kimliğe sahip olmakla birlikte onu geride tutmak, dayatmamak başkadır. 

Bugün Türk seçmeninin çekim merkezi milliyetçilik, muhafazakarlık, demokratlıktır. Bu eğilime cevap vermeyen partiler olağanüstü durumlarda oy sıçraması yapsalar bile şartların düzelmesi ile birlikte geri çekilirler. Muhalefet hala AKP seçmenine dokunacak bir siyaset dili ve kadro oluşturamadı. Milliyetçi, muhafazakar seçmen kendinden saydığı isimleri görmeden mevzisini kolay kolay terketmiyor. Son seçimlerde AKP seçmeni arasında  muhalefetin kazanması haline camilerin kapatılacağına inanan hatırı sayılır bir kitle vardı. Sözün söyleyeceğini bazen seçilen kadroların kimliği söyler. Yeni bir iktidar ancak toplumsal gerçekleri doğru okuyup doğru politikalar oluşturmakla mümkün olur. Bu dağınıklık, iktidarın –altı benzemezler- her kafadan bir ses çıkıyor türü propagandasına haklılık kazandırmaktan başka işe yaramaz. Bunun için CHP’de neler olduğuna değil, ülkede neler olduğuna, döviz bulmak için hangi tavizler verildiğine bakmak lazım.