İnsanoğlu doğası gereği hayaller kurarak yaşar. Hayaller var olan dünyamızın içindeki çıkmazlardan bir nebzede olsa bizleri uzak tutar.  Bazen olması imkansız şeyler, bazen bir umut, bazen de bir olasılık besleyebilir bu hayaller. Ancak hayal kurmak hayatımıza ne ölçüde yön verebilir?

Bugün siz sevgili okurlarımız ile bir anımı paylaşmak istiyorum. Lise yıllarımızda psikoloji dersine giren Öğretmenimiz bir gün elinde bir deste boş kağıt ile derse gelmişti. Elindeki kağıtların hepsini tüm sınıfa dağıtarak herkesin elindeki boş kağıtlara dünya üzerindeki en büyük hayallerini yazmasını istemişti. Bizlerde bizler için o günün şartlarında ve o yaşlarda en uçlarda olan yada en çok olmasını isteğimiz şeyleri yazmıştık. Kimimiz en pahalı arabaları istemiştik, kimimiz dünya turu, kimimiz sevdiğimiz kişilerle bir yuva… Hayallerimizi yazdıktan sonra hep birlikte teslim etmiştik kağıtlarımızı, hatta hayallerimizi. Öğretmenimiz kağıtlardaki hayallerimizi tek tek okuduktan sonra sınıfın ortasında çektiği çöp kutusuna hayallerimizin yazılı olduğu tüm kağıtları yırtarak  attı. Hepimiz şaşkınlıkla o anlarda ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışırken Öğretmenimiz bir cümle kurdu. O cümle tam olarak şöyleydi:

“Eğer hayalleriniz bu kadar basit olursa bir gün birisi gelir önünüzde yırtar ve çöpe atar.” O gün anlamıştım aslında bizler için devasa boyut taşıyan hayallerimizin çok da  imkansız olmadığını ve hayatımızın merkezine koyulmaması gerektiğini. Tabi ki de hepimiz hayal kurmalıyız ancak hayattaki idollerimizi hayallerimiz değil hedeflerimiz ile belirlemeliyiz.